Een “hoi” relatie

Goedemorgen, roep ik tegen iedereen die ik tegenkom als ik van Bartelehiem naar Leeuwarden fiets. De eerste zeven kilometer kom ik nauwelijks iemand tegen maar net voorbij het Leeuwarder Bos wordt het vaak iets drukker. En zo komt het dat ik met verschillende mensen een “hoi” relatie heb.

Onderweg op de fiets naar mijn kantoor Blokhuispoort
En soms groeien die relaties uit tot een bijzonder moment, zoals vandaag. Het moment gaat over een vrouw die ik bijna iedere dag tegenkom en groet. Ik begin met een glimlach zodra ik haar zie waarna ik vrolijk goedemorgen roep, de vrouw zegt altijd, ietwat verlegen doch vriendelijk, goedemorgen terug.Maar vandaag is de situatie totaal anders. Ik zie het al voordat ik bij haar ben. Als ze mij ziet verschijnt er een grote glimlach op haar gezicht en ze zegt, nee ze roept, nog voordat ik bij haar ben; goedemorgen. Mijn dag kan niet meer stuk.

‘#GROETJEMEE’

De groet-shock

Een aantal jaren geleden mocht ik twee keer een week lang in Ulrum wonen voor mijn werk. Een dorp in Noord-Groningen van nog geen 1300 inwoners. Juist ook om contact te maken met mijn nieuwe dorpsgenoten was groeten de eerste start om soms juist een langer praatje aan te knopen. Na die weken zag ik het groeten als een heel normaal iets. Je deed het naar iedereen, altijd. Soms was ik de groeter, soms werd ik begroet en groette ik terug. Daar dacht ik niet over na.

Na die weken kwam ik op vrijdagavond weer thuis. In Stad. Toen woonde ik ook echt midden in de stad. Net thuis, geen boodschappen, dus met een tas in de hand liep ik van mijn huis naar de supermarkt. En volledig geprogrammeerd op groeten zei ik ‘hoi’ tegen de eerste persoon die ik tegenkwam. Niks.
Huh?
De tweede ‘hoi’!
Er werd opgekeken, maar niet gereageerd.
Eeeh. Ooooh wacht! Ik ben niet meer in een dorp!

Ik wist het heus wel hoor. Dat het anders werkt in de stad. Dat je in de stad eigenlijk alleen bekenden groet. Maar ik was het gewoon even vergeten, na die week in Ulrum, waar het juist zo gewoon was. Met een lichte teleurstelling liep ik naar huis (nadat ik boodschappen had gedaan en héél vriendelijk de caissière had begroet), met heimwee naar de groetende dorpelingen.

Die heimwee is altijd gebleven. In de stad groet ik niet vaak onbekenden (je blijft ook bezig zeg…). Tijdens #groetjemee ga ik het tóch doen als ik in de stad ben! Moi!!

Hoe het begon…

Hallo, goedemorgen en een glimlach. Zo fiets ik Leeuwarden binnen. Hoe meer hallo’s en goedemorgen ‘s ik terug krijg hoe beter ik me voel. Een tijdje geleden heb ik me voorgenomen om iedereen waarmee ik oogcontact krijg te begroeten.

In deze onzekere tijd waarin we steeds minder contact hebben met elkaar is de honger naar echt contact des te groter. Door ‘gewoon’ goedemorgen of hallo te zeggen tegen elkaar kunnen we al iets toevoegen aan iemands leven en aan dat van jezelf.

Het voelt fijn om even contact te maken, iemand aan te kijken en nog net die glimlach tevoorschijn zien komen als je bijna voorbij fietst omdat jij goedemorgen zei.

Groeten betekent eigenlijk dat je de ander ziet, dat je erkent dat je samen op deze wereld bent en niet alleen.

Laten we elkaar weer zien door elkaar te begroeten en geef er dan ook gelijk een glimlach bij. Ik weet zeker dat niet alleen die ander zich daardoor beter voelt maar ook jij.