Kinderlijk enthousiasme

“Hallooooo!” Een enthousiaste begroeting, maakt niet uit naar wie. De trein rijdt in de verte langs: “hajoo mensen!” (de l is soms nog een beetje moeilijk). De bus rijdt voorbij: zwaaien naar de chauffeur. De buren staan voor het raam: “hajoo hondjies, hallo!” Wanneer we door het dorp lopen schreeuwt ze soms van pure blijdschap “doehoeg!” naar iemand die we helemaal niet kennen. We leren haar te groeten maar de manier waarop ze het doet is helemaal haar eigen ding.

Mijn dochter is bijna 2 en heeft nog geen weet van de sociale regels die we elkaar opleggen. Een zwerver krijgt dezelfde enthousiaste begroeting als de buurman.Dit confronteert je met je eigen kijk op anderen. Wie zeg ik wel gedag en wie niet? En waarom eigenlijk? In het dorp groet ik iedereen die ik tegenkom maar ben ik in de stad dan doe ik dat niet. Raar eigenlijk. Neem ik mijn dochter mee naar de stad, dan verandert dat. Dan groeten we daar ook veelvuldig. Het enthousiasme waarmee ze dat doet levert altijd een grote glimlach en een vriendelijke begroeting terug op. En soms ook een kort gesprekje.

Een groet van een kind is niet bedreigend, ongemakkelijk of gek. Waarom is dat bij volwassenen anders? Ik neem me voor meer als mijn dochter te worden. De onschuld en het enthousiasme. Vrij van vooroordelen. Wat een blijdschap krijg je daarvoor terug.

Anke Meijer