Ik zwaaide ook even naar mezelf

Ik loop regelmatig hard bij het ochtendgloren… zo mooi! Met de opkomende zon, de wereld die ontwaakt. Lage mist over de weilanden, herten die over slootjes springen en een vliegshow van een zwerm spreeuwen. Prachtig.
Als ik dan mensen tegenkom, groet ik ze altijd vrolijk. En ze groeten altijd vrolijk terug: de mede-hardloper, de wandelaar, de fietser op weg naar het werk. Zo’n ochtend heeft altijd iets ‘knisperend’ fris; de dag vol afleidingen is nog nèt niet begonnen en we hebben nog oog voor elkaar en de omgeving.

Een paar dagen geleden was het prachtig weer, een knalblauwe lucht en de zon die opkwam boven het Leeuwarder Bos. Die lage zon maakte dat rechts van mij een lange uitgerekte schaduw van mijzelf in het weiland verscheen. Ik rende een tijdje met mij mee. En op een gegeven moment, in een flauwe bocht, haalde mijn schaduw me zelfs in. Als vanzelf stak ik mijn hand op naar deze bijzondere passant en ik zwaaide even. En die langgerekte grijze hardloper zwaaide vrolijk terug. Ik moest er spontaan hard om lachen. Maar het voelde ook best even fijn. Want het was leuk om mezelf eens in actie te zien en ik besefte me dat ik eigenlijk best trots ben op die hardloopprestaties!
Een ander groeten en dus echt ‘zien’ is super belangrijk. Maar zwaai af en toe ook eens naar jezelf 🙂

Mariese Schuurman