Laten wij hoop begroeten

Zie de vele handen, leeg en verstild
liggend in schoten, verstoken van
raakbaarheid door koortsige angst.
Geïmpregneerd tot wassen knoken

Zij zijn veroordeeld tot loze fantomen
waar bloed venen kolkt tot onrust,
ingehouden tastzin de ziel verstikt
tot een verwrongen passievrucht.

Maar wie zijn wij, dat wij de slechtste
raadgever volgen op zijn route? Dat
wij verworden tot woekerend mos,
enkel nog in staat onszelf te schrapen?

Laten wij hoop omarmen, onze handen
als fakkels doen lichten in schijnsels
naar elkaar, onze geestdrift bevrijden
uit lamgeslagen machteloosheid.

Hoop uitstralen, elkaar aanwakkeren
angst te laten varen, elkaar begroeten
in alle vormen die er maar bestaan, al
zij het dan op afstand, maar gedegen!

Laten wij weer echte post versturen
omdat tastbaarheid zo gemist wordt
omdat ouderen vaak geen computer
en dolblij zijn met een kaartje

of vlaggetjes haken, voor alle straten
zodat versiering een andere sfeer
dan het moedeloze dag in dag uit
staren in het lege buiten niets

Laten wij elkaar begroeten, zwaaien
naar elkaar op landelijk bepaalde tijd,
hoop beschrijven op spandoeken en
harten delen in gebarentaal

opdat hoop blijft regeren, angst naar
lager wal verdwijnt, en knoken onrust
omzetten in liefdevolle gebaren tot
vreugde, en weten dat het ooit weer goed.

© JELOU